عمو فتیله اینا

بازم سلام به روی ماهت.

مارال جونم روز پنج شنبه 91/11/26  گروه عمو فتیله اومده بودن شهرمون. و قرار بود برا ناز گلای تبریز هم برنامه داشته باشن. 

مامانی هم که از قبل اینو می دونست برا اون روز بلیط تهیه کرده بود. 

خلاصه که من و بابایی و مارال دون اون روز مهمون عمو فتیله اینا بودیم ، برنامه هاشون شامل چند تا مسابقه بود برا کوچولوها برا نوجوان ها ، مامانها و باباها و سرود خوانی فقط همین . از نمایش و اینجور چیزا خبری نبود. 

چه سر و صدای توی سالن بر پا بود. همه بچه ها جیغ و داد می کردند. 

تو گلم هم اولش خوب بودی ، دست میزدی و می رقصیدی  و توی همه برنامه ها یه جورایی همراهی میکردی، اما نه با عمو فتیله اینا بلکه با خانواده های دور و بریمون و بچه هاشون . انگار فهمیده بودی که اونا فقط دارن به تو نگاه میکنن و شما خانومم مرکز توجه دور و بریامون شدی. و تا می تونستی شیرین کاری می کردی.

حوصله ات که سر رفت گیر دادی که بایستی از پله ها بری بالا . که آخر سرم بابایی قبول کرد که تو رو یه بار ببره بالای پله ها. رفتین منم که با چشمام فقط مسیری رو که می رفتین دنبال  می کردم متوجه شدم که وسط ههای راهرو تو شدید گریه کردی و حتی باعث شد از پله ها نتونی بری بالا. که بابایی هم بغلت کرد و برگشتین .

همین که رسیدی پریدی بغلم . بابایی با اشاره گفت که از مردی که لباس خرس تنش بود ترسیدی.

و این شد که دیگه بقیه برنامه رو فقط بهونه گرفتی و گریه کردی .

آخرای برنامه بود برنامه که تموم شد رفتیم یکم بیرون با ماشین گشتیمو شامم بیرون خوردیم.

وسط های شام بابایی هم ژست جنتلمن ها رو گرفت و بابت مناسبت 25 بهمن که دیروزش بود با چند شاخه گل و کادوی خوشگل این روزو به من و تو گلم  تبریک گفت .

منو میگی مامانی وسط اون همه آدم که تو رستوران بودن نفهمیدم چی کارکنم فقط تونستم یواشکی بگم مرسی 

ولی حالا میگم  

بابایی ممنونم از اینکه با مایی، ممنون که سایه ات بالا سر ماست، ممنون که تکیه گاهمونی و ممنون  که هستی  . از ته دلمون میگم دوستت داریم .

روزت مبارک روزمون مبارک .